Menstruatie en werk

Feit is en blijft: de meeste vrouwen tussen de 18 en 45 menstrueren, precies het moment dat er veelal ook 'carrière' gemaakt wordt en voelen daar veelal pijn en ongemak bij. Veel vrouwen melden zich 1 of 2 dagen ziek in de maand, wat bij een vast contract nog enigszins ok zou kunnen zijn. Maar als je een 0-uren contract of tijdelijk contract hebt, is dit niet zo makkelijk.

Vrouwen laten babies groeien, zonder baarmoeders zou deze wereld er al snel heel raar en leeg uit gaan zien. Er zijn mensen die dat een fijn idee vinden, maar daar ben ik er niet één van. In de oorspronkelijke en natuurlijke wereld is menstrueren namelijk niet alleen normaal, maar iets om te vieren en eren. Dus waarom wordt er nog steeds zo moeilijk gedaan over dit onderwerp? Waarom ligt er nog steeds zoveel taboe, schaamte en oordeel (ook bij vrouwen onderling!) op? En waarom wiebelen er nog steeds zoveel mensen hoogst ongemakkelijk op hun stoeltje als we het hierover hebben?

Wat er veelal gebeurd is het praten over dit onderwerp op het gebied van emoties/gevoel en economie/(werk-) productiviteit. Belangrijke lagen, maar zeker niet de enige. Ik denk dat we een stap en bewustzijnslaag verder mogen gaan. 

Vrouwelijke cyclus: onderdeel van de natuur

Elke maand ga je als vrouw door een cyclus van lente (opbouw), zomer (ovulatie), herfst (afbouw) en winter (menstruatie). En elke maand ga je hierdoor op een natuurlijke wijze ook van Yin naar Yang, van 'buiten' naar 'binnen' en weer terug. Waarbij dat voor de huidige maatschappij wellicht wat onhandig is, want: je bent niet constant even 'productief', denk ik dat we ernaar toe mogen om deze cyclus weer te zien als uiterst productief. Wellicht niet voor de nog altijd hoofdzakelijk masculien gerichte economie, maar zeer productief voor de natuur en het behoud van een gezond ecosysteem.

Want wellicht doet een vrouw niet zo heel veel in de buitenwereld in die paar dagen tijdens haar menstruatie, en lijkt er weinig te gebeuren. Maar niets is minder waar: er komen vaak diepe inzichten, hele goede ideeën, wijze lessen en heling uit voort. Na een paar dagen flink naar binnen te keren en veelal ook pijn te doorvoelen, komt er daarna vaak een stroom aan (extra) inspiratie en vrolijkheid naar buiten toe. Waarbij de kwaliteit van de oplossingen veelal hoger is. Wat in concrete woorden betekent: minder fouten en tijdverlies met de oplossingen die komen vanuit het hart en het lichaam i.p.v. louter het hoofd te gebruiken. Dus hoezo niet productief?  

Zolang we dus nog blijven steken in louter denken in economische groei, productiviteit en hoe we ons hierover voelen, missen we de spirituele en 'Moeder Aardse' dynamiek. Want de aarde interesseert het erg weinig of je deze week 10 targets hebt gehaald of niet. Zij hecht bijvoorbeeld belang aan natuurbehoud, schone wateren, levensgeluk en innerlijke groei. Want gelukkige & constructieve mensen laten over het algemeen een mooiere en gezondere aarde achter dan ongelukkige & destructieve mensen.

En laat de menstruatie nou net een periode zijn waarmee een vrouw zich het best kan verbinden met haar binnenwereld en de aarde. Toeval? 

Trauma en overlevingsdrang

Nog even terug naar die ongemakkelijk wiebelende mensen op hun stoeltjes. Ooit was ik er daar misschien ook wel eentje van overigens. Het was in ieder geval een onderwerp dat ik het liefst vermeed. Niet lullen maar poetsen, dat idee. 

Aangezien de halve wereld momenteel wel een burn-out of zenuwinzinking lijkt te hebben of heeft gehad, including me, gaat er dus toch wel iets mis met dat poetsen zonder te lullen. Ik denk dan ook dat er een heel grote rol speelt in collectief en individueel trauma. Vrouwen én mannen zijn wegens hun sexe en de daarbij behorende krachten beide gekleineerd en onderdrukt. Vrouwen veelal op fysiek/financieel niveau, mannen vaker op psychisch/emotioneel niveau.

Als je als vrouw menstrueert, ben je tijdelijk even fysiek 'verzwakt'. Je kunt niet meer alle ballen in de lucht houden en fysiek ga je het van een man (in de meeste gevallen) gewoon nooit winnen. Je hebt dus een bepaalde vorm van bescherming van gezonde mannen om je heen nodig, evenals de zorgzaamheid van vrouwen. Nu voluit zeggen dat je vrouw bent (want: menstruatieverlof), zorgt er in mijn ogen voor dat er een onbewust deel wordt getriggert gericht op overleving. Je erkent niet alleen dat je fysiek 'zwakker' bent, maar voor je gevoel schreeuw je het bijna van de daken. Waarbij die positie op de arbeidsmarkt er voor je gevoel meteen wordt door onderuit gehaald. Jouw ego denkt dus wel twee keer na of je dat gaat doen of niet... 

Mijn persoonlijke ervaring

Tijdens mijn pubertijd ontwikkelde ik een (milde) eetstoornis, wat er in combinatie met veel 'thuisstress' voor zorgde dat ik PCOS ontwikkelde. Ik ben mede daardoor 8 jaar niet ongesteld geweest, maar heb d.m.v. een holistische aanpak inmiddels weer een vrij regelmatige cyclus. Ik heb een aantal jaar flinke PMS gehad, ook dat is inmiddels redelijk onder controle. Maar ik ben een vrouw, heb een cyclus en voel mij daardoor mentaal en fysiek niet de gehele maand hetzelfde. Iets dat overigens heel normaal is, niet raar.

Ik heb geen vaste baan, maar werk met verschillende werkgevers en klanten. Met de meesten kan ik dit onderwerp gelukkig wel bespreken, maar ik merk nog steeds een gevoel van mezelf moeten verontschuldigen omdat ik 'even niet door kan knallen'.

Wat veel heeft geholpen is: innerlijk werk. Vooral mezelf en mijn lichaam mét cyclus accepteren en stoppen met mezelf constant te verontschuldigen. Daarmee trek ik ook andere mensen aan, die niet direct in de ongemakkelijke stress schieten als het hierover gaat. Maar nog steeds merk ik dat het niet altijd makkelijk of vanzelfsprekend is, dat ik mij nog steeds soms ontzettend schuldig voel dat ik überhaupt menstrueer (hoezo dan?) en eveneens soms nog stoot op onbegrip. Zoals 'wij yogadocenten' dan zeggen: laat alles - ook de weerstand - er maar gewoon zijn. En vergeet ondertussen niet te ademen en genieten ;)

Time and talking